மழைக்குள் குடை -3

ராசியான  ராமாஞ்சி ஆயா.

மழை தொடர்கிறது...

முதலில் இருந்து வாசிக்க...மழைக்குள் குடை 2..சொடுக்கவும்

அம்மா பதட்டத்துடன் அந்த வீட்டுக்காரரிடம் , "என்ன சொல்றீங்க கொஞ்சம் நேரத்துக்கு முன்தான்.... என்ன ஆனது?"

"இப்பதாங்க அந்த பாட்டி அவங்க  குடிசைக்கு போய் அங்கிருந்து எதையோ எடுக்கணும்னு  போய் இருக்காங்க." என்று சொன்ன பிறகுதான் என் முகத்தில் கொஞ்சம் மகிழ்ச்சி தோன்றியது.

நேராக அந்த பாட்டியின் குடிசை இருக்கும் இடத்திற்கு அம்மாவை அழைத்து சென்றேன்.

அங்கே அந்த பாட்டி தமது தட்டு முட்டு சாமான்களை வேறு ஒரு கோணிப்பையில் போட்டுகொண்டிருந்தார் பக்கத்தில் ஒரு அடுப்பில் ஒரு பாத்திரத்தில் சோறு கொதித்துகொண்டிருந்தது,கொதித்துகொண்டிருந்த சோற்றில் பிரிந்துபோன  கூரையில் இருந்து ஒழுகிய மழை நீரும் சொட்டு சொட்டாக சொட்டிக்கொண்டிருந்தது.

"பாட்டி" என நான் அழைப்பதை கேட்டு திரும்பி பார்த்த அவர், "நீ இன்னும் வீட்டுக்கு போகலையா"?

"வீட்டிலிருந்துதான் வருகிறேன், இப்போ என்னோடு என் அம்மாவும் வந்திருக்கிறார் உங்களை பார்க்க" என்றதும் அவர்கள் கண்ணை சுருக்கி புருவம் உயர்த்தி வெளியில் பார்த்தார்.

அவர்களை பார்த்ததும் , அம்மாவிற்கும் ஒரே ஆச்சரியம்.

அம்மா அவர்களிடம் உங்கள் பெயர் " ராமாஞ்சி தானே?" என கேட்டதும் எனக்கு ரொம்ப ஆச்சரியமாக இருந்ததால், உங்களுக்கு இந்த பாட்டியை தெரியுமா என வினவினேன்.

"ஆமாம் , நீங்க.....யார்ர்...னு....."

" என்னை நினைவில்லையா?... நான்தான் .. என்று அம்மா தமது அப்பாவின் பெயரை சொல்லி, ஒரு ஊர்பேரை சொன்னதும் அந்த பாட்டி, அம்மாவையும் கட்டிபிடித்து முத்தம் கொடுத்து தம் அன்பை தெரிவிக்க , இங்கே என்ன நடக்கிறது என்பதை நானும்  எங்களுடன் வந்த அந்த ரிக்க்ஷா காரரும் புரியாமல் விழித்தோம்.

பிறகு தெரிய வந்தது, அம்மாவின் குடும்பமும்  அந்த பாட்டியின் குடும்பமும் ஒரே ஊரில் அடுத்தடுத்த தெருக்களில் வாழ்ந்தவர்களாம்.

இந்த பாட்டியின் கணவர் ராணுவத்தில் பணிபுரிந்தபோது அங்கே இறந்து விட்டாராம், அதை தொடர்ந்து குழந்தைகள் இல்லாத இவரை ஏமாற்றி அவரது கணவரின் சகோதரர்கள் இவரை வெளியில் துறத்தி விட்டனராம், அப்போது எங்கள் தாத்தாவீட்டில்தான் சில நாட்கள் அடைக்கலமாக இருந்தாராம்.

நிற்கதியான இந்த பாட்டி ரொம்ப கஷ்டபட்டு பின்னர் ஊரை விட்டு வேறு எங்கேயோ சென்று விட்டாராம்.

இப்போதுதான் ஒருவரை ஒருவர் பார்க்கும் வாய்ப்பு கிட்டியதாம்.

இப்படி அம்மா சொல்ல அந்த பாட்டியும் தலை ஆட்டிக்கொண்டே, வெந்துகொண்டிருந்த  சாதத்திலிருந்து தண்ணீரை வடித்துக்கொண்டே  தன் கண்களிலும் வடிந்துகொண்டிருந்த கண்ணீரை தனது புடவை தலைப்பில் துடைத்துகொண்டார்.

பிறகு அவரை சமாதானபடுத்தியும் கட்டாயபடுத்தியும் எங்கள் வீட்டுக்கு அழைத்து சென்று எங்களோடு சில நாட்கள் தங்கவைத்திருந்தோம்.

எங்கள் வீடும் அத்தனை பெரிய வீடு இல்லை என்றாலும் அவர்களையும் எங்களோடு ஒடுங்கிகொள்ள சொல்லும் மனது என் பெற்றோரிடத்தில் இருந்தது.

கால்கள் குணமான பிறகு மீண்டு அவர்கள் தான் செய்து கொண்டிருந்த ,மார்கெட்டில் காய் கூறு கட்டி விற்கும் வேலைக்கு போய் அதில்  கிடைத்த வருவாயில் , ராணுவ வீரரின் மனைவி என்பதால் கொடுக்கப்பட்ட அந்த "புறம்போக்கு" நிலத்தில் இருந்த குடிசையை செப்பனிட்டு மீண்டும் அங்கேயே வாழத்துவங்கினார்.

எனினும் மாரிக்காலம்  என்றால் வருடத்தில்  இரண்டு அல்லது மூன்று வாரங்கள் எங்கள் வீட்டில் வந்து தங்கும்படி அவர் எங்களின் உறவினராகவே  மாறிபோனார்.,

அதுவும் விழாக்காலங்களில்  அவர்தான் எங்கள் அனைவருக்கும் உணவு பரிமாறுவார், அவர் செய்யும் வடையின் அளவு போல் இன்றுவரை நான் பார்த்ததில்லை, ஆறடி உயரமான  ஆயாவின் உள்ளங்கை அளவிற்கு அந்த வடையின் சுற்றளவு இருக்கும்.

அன்று முதல் நான் பனிரெண்டாம் வகுப்பு முடிக்கும் வரை பெரும்பாலான மாலை நேரங்களில் பள்ளிக்கூடம் விட்டதும் அந்த பாட்டியின் வீட்டுக்கு சென்று அவர்களிடம் பேசிவிட்டுதான் வீட்டிற்கு வருவேன் என்பது எங்கள் வீட்டில் அனைவருக்கும் தெரியும்.

காலை நான்கு மணிக்கெல்லாம் தன் கூடையை சுமந்துகொண்டு மார்கெட்டுக்கு போய் மொத்த வியாபாரிகளிடம் இருந்து கொஞ்சம் காய்கறிகளை வாங்கி கூறு கட்டி கூவி கூவி விற்றுவிட்டு மத்தியம் 12 அல்லது ஒரு மணிக்கெல்லாம் வீடு வந்து விடுவார்கள், எனவே பள்ளிக்கு போகும் காலை நேரத்தில்  அவரை பார்க்கமுடியாது எனினும் அவரது அந்த குடிசை வீட்டை பார்த்தபடியே செல்வதுண்டு.

சில நேரங்களில் அந்த பாட்டியுடன் சேர்ந்து அவர் பரிமாறும் சுவை மிகுந்த உணவை சாப்பிட்டு விட்டுதான் வருவேன்.

அந்த பாட்டியை எங்கள் வீட்டில் இருந்த அத்தனை பேருக்கும் மிகவும் பிடித்துபோனதற்கான பல காரணங்களுள்   ஒன்று அவர் , நாங்கள் நேரில் பார்க்க கொடுத்து வைக்காமல் போட்டோவில் மட்டுமே பார்த்துகொண்டிருக்கும் எங்கள் அப்பாவின் அம்மாபோலவே இருந்ததினாலும்.

பல வருடங்கள் கழித்து வெளி நாட்டில் தங்கி இருந்த சமயத்தில் அவர்களின் மறைவு செய்தி கேட்டு, அந்த மழை நாட்களின் பழைய நினைவுகளை நெஞ்சில் நிறுத்தி அவருக்காக கண்ணீர் சிந்தினேன் மழை என்றால் என்னவென்றே தெரியாத அந்த உஷ்ண நாட்டில் இருந்துகொண்டு.

இத்தனை ஆண்டுகள் கழித்தும் அவர் என் நினைவில் மழையாய் பொழிவதை அந்த பாட்டி நினைத்து மகிழ்வார் என்ற சந்தோஷத்தில் இந்த "மழைக்குள் குடை" தொடரை நிறைவுசெய்கிறேன்.

மீண்டும், மழைவெள்ளத்தால் பேரவதிக்குள்ளாகி இருக்கும் என் தமிழக தாத்தா பாட்டிகள் மற்றும் சகோதர சகோதரிகளுக்கு என் ஆழ்ந்த வருத்தத்தை தெரிவித்துகொள்கிறேன்.

நன்றி.

மீண்டும் ச(சி)ந்திப்போம்

கோ