முதல்வர் முன்னிலையில் "கோ"வின் மேடைபேச்சு. - 2

தவப்புதல்வனுக்கு தலை வணக்கம்

தொடர்கிறது....

முதலில் இருந்து வாசிக்க  முதல்வர் முன்னிலையில் "கோ"வின் மேடைபேச்சு சொடுக்குங்கள்.

மேடையில் கற்றறிந்த பெரியயவர்களுக்கு நடுவில் பிரதான இருக்கையில் அமர்ந்தபடி அரங்கில் கூடி இருந்த அறிவார்ந்த பெரியோர்களையும் நாளைய சமுதாயத்தின் சிற்பிகளாகிய இன்றைய மாணவ மாணவியரை பார்ப்பது ஒரு த்ரில்லான அனுபவமாக இருந்தது.


அதிலும் முதல் வரிசையில் அமர்ந்திருக்கும் என்னுடைய குடும்பத்தாரை பார்ப்பது எப்படி இருந்திருக்கும் எனும் யூகத்தை உங்களுக்கே விட்டு விடுகிறேன்.

மேடையில் இருந்த அனைவருக்கும் தனித்தனியாக கைகுலுக்கி வணக்கம் சொல்லிவிட்டு அமர்ந்தேன்.

அதை தொடர்ந்து, வரவேற்புரை , கல்லூரி முதல்வர் , பேராசிரியர்கள், கல்லூரியின் பழைய மாணவர் பேரவையின் நிர்வாகிகள் என அத்துனை பேர்களும் ஒவ்வொருவராக என்னை வாழ்த்தியும் , என் கல்லூரி நாட்களின் மறக்கமுடியாதா சில சம்பவங்களையும் கூறியும் பாராட்டி அமர்ந்தனர்.

ஒவ்வொருவர் பேசும்போதும் என்னை குறித்த அவர்களின் ஞாபக பதிவேட்டில் பதிந்திருந்த பல படிவங்களை எடுத்துரைக்கும்போது உள்ளபடியே ஆனந்தமாகவும்  கொஞ்சம் வெட்கமாகவும்கூட  இருந்தது.

அதில் ஒருவர்,  என்னை சிறந்த பேச்சாளர் (?)  கவிஞர்(??) என்றுகூட சொல்லிவிட்டார்.

நான் படிக்கின்ற காலங்களில் இருந்து பணி புரிந்துகொண்டிருக்கும் பல பேராசிரியர்கள் என்னை நினைவில் வைத்து, அப்போது நிகழ்ந்த நிகழ்ச்சிகளை இப்போதும் மேடையில் பேசியது எனக்கு ஆனந்த கண்ணீரையும் வரவழைத்து.

அவர்களுள் தமிழ்த்துறை, ஆங்கிலத்துறை, கணணித்துறை, பாதுகாப்புத்துறை, மேலாண்மைத்துறை, கணிதத்துறை, வணிகவியல்துறை பேராசிரியர்களும் என்னைப்பற்றி பேசியது கூடி இருந்த மக்களுக்கு என் கல்லூரி நாட்களில் அனைத்து துறையிலும் எனக்கிருந்த ஈடுபாட்டை சொல்வதுபோல் அமைந்தது.  அது உண்மையும் கூட.

இப்படியாக மேடையில் இருந்த ஆறு பேர்களில் ஐந்து பேர்கள் பேசி முடித்தபின்னர், மீண்டும் கல்லூரி முதல்வர் மைக்கைபிடித்து இப்போது நம்மிடையே வந்திருக்கும் நம் கல்லூரியின் பழைய மாணவரும் , என்னுடைய துறையில் என்னிடம் படித்த மாணவரும்,சிறந்த மாணவருக்கான விருது பெற்றவரும், நம் கல்லூரிக்கு வெளி நாட்டிலும் பெருமை(!!) தேடிதந்துகொண்டிருக்கும் அன்பிற்கும் மரியாதைக்கும் உரிய திரு "கோ"யில் பிள்ளை அவர்களை நம்மோடு சிறிது நேரம் உரை நிகழ்த்தும்படி  உங்கள் சார்பாக அழைக்கிறேன். என சொல்லி மஞ்சளும் சிகப்பு நிறங்களால் ஆன சரிகைகள் வேயப்பட்ட  ஒரு பொன்னாடையை போர்த்தி நினைவு பரிசும் கொடுத்து அழைத்து அமர்ந்தார்.

என்ன பேசுவது  என்று நான் யோசிப்பதை குறிப்பறிந்த என் அருகில் அமர்ந்திருந்த பேராசிரியர் ஜோன்ஸ் அவர்கள் என் காதில் , மாணவர்களுக்கு உங்களது அனுபவங்களையும் சில அறிவுரைகளை சொல்லுங்கண்ணே.... சொல்லுங்க.... எனும் பாணியில் கிசுகிசுத்தார்.

"எவ்வளவு  நேரம் பேசணும்? "

"அரை மணி நேரம்.. ..... உங்களுக்கு ".

"அரை மணி நேரமா ?" என அரை மனதுடன்......

மகிழ்ச்சியும், பூரிப்பும், ஆனந்தமும் இழையோடி ஆக்கரமித்திருந்த  என் இதயத்தில் , மேற்சொன்ன அறிவிப்பு , ஒரு அச்சத்தையும்  பதட்டத்தையும் ஏற்படுத்தியது.

எனினும் அவற்றை வெளியில் காட்டிக்கொள்ளாமல், மைக்கையை நோக்கி நடந்து சென்றேன்.

அரங்கம் நிறைந்த கூட்டம்.

அதில் இந்நாள் மாணவ மாணவியர், பேராசிரியர்கள்,எனக்கு முன்னும் எனக்கு பின்னும் அந்த கல்லூரியில் கல்வி பயின்ற முன்னாள் மாணவர்கள், பேரவையின் நிர்வாகிகள் , புகைப்பட கலைஞர்கள் ,கல்லூரி ஊழியர்கள் என திரண்டிருந்த கூட்டத்தை பார்த்ததும், "பில்டிங் ஸ்ட்ராங்கு.... பேஸ்மெண்டு........ என்றொரு அசரீரி  குரல் எனக்கு மட்டும் கேட்க்க... முன் வரிசையில் அமர்ந்திருந்த என் வீட்டாரை பார்த்து ஒரு அசடு வழிந்த புன்னகையை  வீசி விட்டு பேச ஆரம்பித்தேன்.

(அப்படி என்ன பேசினேன்......  கொஞ்சம் இருங்க ... இப்பவே கண்ண கட்டுது... கொஞ்சம் சோடா குடித்துவிட்டு சொல்கிறேன்.)

மைக் இருந்த இடத்திற்கு சென்று, அனைவருக்கும் வணக்கங்களும் வாழ்த்துக்களும் சொல்லிவிட்டு,

கல்லூரிக்கும் எனக்குமான பழைய பந்தத்தையும்  பேராசிரியர்களுடனான எனது உறவு, மரியாதையையும், கல்லூரிமுதல்வர் மற்றும் ஓரிரு பேராசிரியர்களின் அர்த்தமுள்ள அணுகுமுறையையும் அவர்கள் எங்களிடம் காட்டிய அன்பையும் அக்கறையையும் நன்றியோடு நினைவு கூர்ந்து அவற்றை சபையாரின்  முன் பகிர்ந்துகொண்டேன்.

அதை தொடர்ந்து, மாணவ தம்பி தங்கைகளிடம், ( நான் படித்த காலங்களில் முதுகலை வகுப்புகளில் மட்டும்தான் ஓரிரு பெண்கள்) மூன்று விஷயங்களை குறித்து பேசினேன்.

பெருமதிப்பிற்கும் மரியாதைக்குமுறிய கல்லூரி முதல்வர் உள்ளிட்ட மேடையில் அமர்ந்திருக்கும் பேராசியர் பெருந்தகைகளே,அரங்கம் நிறைந்த ஆன்றோர்களேஅன்பிற்கினிய தம்பி தங்கைகளே, என்னை அறிமுகபடுத்திய பேராசிரியர் இன்ப எழிலன் , என்னை ஒரு சிறந்த பேச்சாளர் என்று தமது அன்பின் நிமித்தம் சொல்லி இருந்தார்.

நான் சிறந்த பேச்சாளன் என்பதெல்லாம், "பேச்சிலராக"(Bachelor) இருந்தபோது வேண்டுமென்றால் இருந்திருக்கலாம், இப்போது  நான் "பேச்சிலர்" இல்லை என்பதால் "பேச்சு இலராகவும்"    மாறி விட்டேன், அதை நான் பேசி முடிக்கு முன்னரே நீங்கள் உணர்ந்துகொள்வீர்கள்.

இந்திய மாணவர்கள் அத்தனைபேருக்கும் ஒரு விடி வெள்ளியாக, கலங்கரை விளக்காக, வழி காட்டியாக,ஒரு தந்தையாக, தாயாக, ஆசானாக, மூத்த சகோதரனாக இருந்து சமீபத்தில் நம்மை எல்லாம் மீளா துயரத்தில் ஆழ்த்தி இறைவனின் இன்னடியில் இளைப்பாற சென்றிருக்கும், நம் அனைவரின் நட்புக்கும், பாசத்திற்கும்,மரியாதைக்கும் உரிய , நம் முன்னாள் குடியரசு தலைவரும் , இந்திய தாயின் இணை இல்லா தவப்புதல்வனும் சர்வதேச அரங்கில் விண்வெளி ஆய்வு  மற்றும் விண்கல , ஏவுகணை தொழில் நுட்பத்தில் நம் இந்தியாவை தலை நிமிர வைத்தவரும் ,இந்தியா வல்லரசாகும் என்ற வலுவான  நம்பிக்கை தீபத்தின் திடமான  ஒளிதிரியை பற்ற வைத்தவருமான அணு விஞ்ஞானி டாக்டர் அப்துல் கலாம் அவர்களுக்கு, உங்களின் முன்னிலையில், என் அஞ்சலியை முதற்கண் தெரிவித்துவிட்டு என்னுரையை துவங்குகின்றேன்.

நினைவில் நிறுத்தி இருந்த அந்த கவிதாஞ்சலியை  சொல்லி  முடிக்கும்வரை அரங்கத்தில் நிகழ்ந்த அந்த நிசப்த்த நிமிடங்கள், மறைந்த பெருந்தகைக்கு ஒரு மாபெரும் அஞ்சலியாக  அமைந்திருக்கும் என நம்புகிறேன்.

தொடரும்..... வரை காத்திருங்கள்.

நன்றி மீண்டும் ச(சி)ந்திப்போம்.

கோ