ஊருக்குள்ளே பாலை நிலங்கள்!!

ரத்தக்கண்ணீர்.

நண்பர்களே,

பழந்தமிழக வாழ்வியலில்  நிலங்களின் தன்மைகள், அவற்றின் பயன்பாடுகள் அவற்றின் பூகோள அமைப்புகள் போன்றவற்றை கருத்தில்கொண்டு  , குறிஞ்சி, முல்லை , மருதம் , நெய்தல்  பாலை என ஐந்து   வகைகளாக பிரித்து நமக்கு அறிமுகம் செய்து வைத்துள்ளனர் நமது பெரியவர்கள்.


மருதம் : சமீப காலங்களில்,நாட்டின் பொருளாதார வளர்ச்சி, மக்கள் தொகை  மேம்பாடுகள் கருதி, வயலும் வயல் சார்ந்த இடமும்  கொஞ்சம் கொஞ்சமாக  வீடுகள், தொழிற்சாலைகள், சாலைகள் போன்றவற்றை   அமைப்பதில் சுருங்கியும் சில இடங்களில் முற்றிலுமாக அழிந்தும் வருகின்றன.


முல்லை: அதே போல காடுகளும் காடுகள் சார்த்த இடங்களும் மனிதனின்  ஆக்கிரமிப்பு மரம் வெட்டி காடுகளை அழித்தல், மிருகங்களை வேட்டையாடி அதன் இனங்களை அழித்தல் மூலம்  சின்னாபின்னமாகி சிதைந்தும் சுருங்கியும் அழிந்தும் வருகின்றன.

 

நெய்தல்:அவ்வாறே, (பல நாடுகளில்) கடல்கரைகளை regeneration என்ற பெயரில்  மண்,பாறைகள் கொண்டு நிரப்பி கடலின்  நீரை பின்னுக்குத்தள்ளி நிலப்பரப்பை அதிகரித்து அங்கே பெரிய பெரிய உல்லாச மாளிகைகள், உணவு விடுதிகள் கட்டிக்கொள்கிறார்கள்.

குறிஞ்சி:இவற்றிக்கு கொஞ்சம் சளைக்காமல், மலையும் மலை சார்ந்த  இடங்களையும் , கல் குவாரி, க்ரானைட் குவாரிகள் , கனிம வளம் , தாதுக்கள், சாலைகள்  என்ற பேரில்  மலைகளை சிதைத்து அழித்து வருகின்றனர். 

பாலை:ஆனால் நீண்டு அகன்று , வறண்டு ,  ஒன்றுக்கும் உதவாது என்றிருக்கும் பாலை நிலங்கள் மட்டும் எந்த சேதாரமும் இன்றி இருந்தாலும் கூடுதலாக  ஒருபக்கம் அவை திடீர் என புதிதாக தோன்றி  மறையும் நிலங்களாக அதுவும் மக்கள் வாழும் கிராமப்புறங்களில் திகழ்வது வருத்தத்திற்குரிய ஒன்றாகவே எனக்கு படுகிறது.

அதாவது, கன்றை ஈன்ற பசு தன்  கன்றுக்காக சுரந்து , தன்  கன்றுக்கென மடி சுமக்கும் பாலை, மனிதன்  தன்தேவைக்காக கறந்து கொள்கிறான். அப்படி கறந்து  தன்     தேவைக்கு போக எஞ்சிய பாலை மற்றவர்களுக்கு விற்றுவிடுகிறான்.

இப்படியான  விற்பனையை   கூட்டுறவு சங்கங்கள் மூலமும் அரசாங்கத்தின் பால் கொள்முதல் திட்டங்களின் மூலமாகவும்  செய்கின்றான்.

அப்படி அரசின் கொள்முதலுக்கா காத்திருந்து முறையாக , துரிதமாக கொள்முதல் நடக்கவில்லை, ஆலைக்கு அனுப்பட்ட பால் தரமில்லை என்று காரணம் காட்டி திருப்பி அனுப்பட்டதை கண்டித்து ஆயிரக்கணக்கான லிட்டர் பாலை தரையில் கொட்டி தங்கள் எதிர்ப்பை காட்டி அந்த பகுதியை "பாலை நிலமாக" ஆக்கி இருந்தனர் சில பால் உற்பத்தியாளர்கள்.

கொஞ்சம் யோசித்துப்பார்க்கவேண்டும், பால்  ஒரு உன்னத பொருள் , சாதாரணமாக கிடைக்கக்கூடியது என்பதால் அதன் உன்னதத்தை  அது  இழப்பதில்லை.

உயிரை  வளர்ப்பதுமுதல் உயிரை காப்பாற்றுவது  வரை, இன்னும் சொல்லப்போனால் உயிர் போகும்போதும் அடக்கம் செய்யப்பட்ட மறுநாள் , மூன்றாம்  நாள்வரை  பாலின் அவசியம் மனித வாழ்வோடு இணைந்த  இன்றியமையாதது என்பது நாம் அறிந்ததே.

பசுவின் மடியிலிருந்து கறந்து அதை தரையில்  ஊற்றுவதை பார்க்கும் பசுக்கள் தங்களுக்கு  சிந்திக்கும் ஆற்றல் இருந்தால் ரத்தக்கண்ணீர் அல்லவா வடிக்கும், நம்மை சபிக்கும்?அதனதன் கன்றுகளாவது குடித்து பசி தீர்த்துக்கொண்டிருக்கும்.

அல்லது நாட்டில் எத்தனையோ மருத்துவ மனைகள், அநாதை ஆசிரமங்கள், முதியோர் இல்லங்கள், குழந்தைகள்  காப்பகங்கள் இருக்கின்றன அங்கே கொண்டு சென்று கொடுத்திருந்தாலும் நன்மை பயத்திற்கும். அல்லது அந்தந்த சுற்றுப்புறங்களிலுள்ள வீடுகளுக்கு இலவசமாக கூட விநியோகித்திருந்திருக்கலாம்.

அத்தனையையும்  பாதுகாத்துவைக்க வசதி இல்லை தான், எனினும் தேவை படுபவர் வந்து இலவசமாக பெற்று செல்லுங்கள் என வாய் மொழியாகவோ அல்லது சமூக ஊடகங்கள் மூலமாகவோ அறிவித்திருந்தால் அத்தனை பாலும் நல்லபடியாக பயன் படுத்தப்பட்டிருக்கும்.

எத்தனைதான் ஞாயமான  கோரிக்கையை வலியுறுத்தி  ஆர்ப்பாட்டங்கள் எதிர்ப்புகள் செய்திருந்தாலும் இப்படி    அமிழ்தொத்த பாலை தரையில் கொட்டி வீணாக்கியது என்னைப்பொறுத்தவகையில் ஏற்புடையதாக  இல்லை.

சென்னையில் ஏற்பட்ட பெருவெள்ள காலத்தில்  அரை  லிட்டர் பால்கூட  கிடைக்காமல் சிரமத்திற்கு ஆளான  குழந்தைகள் ஏராளம்.

சோமாலியா, எத்தியோப்பியா  போன்ற நாடுகளிலிருந்து காட்டப்படும் குழந்தைகளின் உருவங்களைப்பார்க்கும்போதெல்லாம்  கண்ணீருக்கு பதிலாக ரத்தைதை அல்லவா சிந்துகின்றது நமது கண்கள்? அவர்களை எண்ணி பார்த்தாவது இனியேனும் இதுபோன்ற "நூதன"போராட்டங்களை தவிர்ப்பது நல்லது.

நமது உடலில் இருந்து எடுக்கப்பட்ட ரத்தத்தை நமக்கு முன்பாகவே தரையில் கொட்டினால் நமது மன நிலை என்னவாக இருக்கும்?

இப்படி பாலை தரையில் கொட்டி வீணாக்கியதன்மூலம் எதை சாதிக்கமுடியும்? வீணாக்கப்பட்ட பாலின் ஒரு துளியை மீண்டும் உற்பத்தி செய்யமுடியுமா? அல்லது மீட்டெடுக்க முடியுமா? மழை வந்தால் கரைபுரண்டோடும்  தண்ணீரையே  வீணாக்கக்கூடாது என்று கவனமாக இருக்கும் நாம் இப்படி செய்வது என்ன ஞாயம்?

சமீபத்தில் காண நேர்ந்த காணொளி காட்சி என்னை மிகவும் பாதித்தது.

உங்களுக்கு எப்படி?
பி.கு : யார் மனதையும் புண்படுத்தும் நோக்காமல், இது என் மனதில் தோன்றிய கருத்து.

நன்றி,

மீண்டும் ச(சி)ந்திப்போம்  

கோ.