அது ஒரு நி(ல்)லா காலம்.-4

விண்ணைத்தாண்டி.....

முதலில் இருந்து வாசிக்க "அது ஒரு நி(ல்)லா காலம்-3"

எங்கள் வீட்டாரும் ஊராரும் எங்களை ஆற்றில் தேடிக்கொண்டிருக்க, சந்திர சேகரனின் அப்பா, அருகிலுள்ள, பேருந்து நிலையங்கள், நிறுத்தங்கள், ரயில்

நிலையங்கள்,விளையாட்டு மைதானங்கள்,"கிளிமாஞ்சோறோ" பதிவில் காணும் கிணறுகள் போன்ற இடங்களில் தேடிவிட்டு சோகத்துடனும் , களைப்புடனும், தனது  மிதி வண்டியை தள்ளிக்கொண்டு , திறக்க இருக்கும் புதுப்பாலத்தின் முகப்பில் கூடி இருந்த மக்கள் கூட்டத்தில் எங்கேனும் நாங்கள் இருக்கின்றோமா என பார்த்தபடி வருகிறார்.

சிறுவர்கள் என்பதால் போடப்பட்டிருக்கும் சவுக்கு மர தடுப்புகள் மீது காலூன்றி மேலே ஏறி நின்றிருக்கும் எங்களை அவர் பார்த்து விட்டார்.

உடனே தமது சைக்கிளை சாலையோரம் நிறுத்திவிட்டு நேராக எங்களிடம் வந்தவர்,முதலில் ஒன்று கொடுத்தார் சந்திரசேகரனின் கன்னத்தில்.

மகனை பிரிந்து, காலைமுதல் தேடி இப்போது கண்டுபிடித்த மகிழ்ச்சியில் கன்னத்தில் கொடுத்தது முத்தமென நினைக்க வேண்டாம்,  தனது மொத்த கோபத்தின் வெளிப்பாடான, அடுத்து எனக்கும் அதே இடத்தில் கொடுத்த, "பளார்" அறைகள்தான்.

எதிர்பாராத இந்த "துன்ப" அதிர்ச்சியுடன், ஏன் என்ன ஆச்சி , எதற்காக அறைகிறார் போன்ற விவரங்கள் புரிவதற்குள் எங்கள் இரண்டு பேர்களின் காதுகளையும் கைக்கொன்றாக பிடித்து திருகியவாறு அவரது சைக்கிள் இருந்த இடத்திற்கு அழைத்து   வந்து , நண்பனிடம் சைக்கிளை தள்ளுமாறு சொல்லிவிட்டு காதுகளை இன்னும் அதிக அழுத்தத்துடன் பிடித்துக்கொண்டு, வீடு நோக்கி கூட்டி சென்றார்.

அந்த நேரத்தில்,"கலைஞர் வாழ்க ! கலைஞர் வாழ்க!! எனும் கோஷம் திருகப்பட்டிருக்கும் எங்கள்  காதுகளில் விழ  தவறவில்லை, எனினும் எங்கள் தலைகள் திரும்ப விழையவில்லை, இனியும் தினத்தந்தியில்தான் பார்த்துக்கணுமோ?

உங்களை எங்கெல்லாம் தேடுவது, காலையில் இருந்து... இப்போது மணி நான்கை தாண்டியும் வீட்டிற்கு வராமல் ஊர் சுற்றிக்கொண்டிருக்கின்றீர்கள்.

உங்களுக்கு ஏதேனும் ஆகி விட்டதோ என எல்லோரும் பதை பதைத்து கொண்டிருக்கின்றோம் , நீங்கள் இங்கு வந்து நின்று கொண்டிருக்கின்றீர்கள் என கோபமாக பேசியபடியேவந்து முதலில் என்னை என் வீட்டில்  விட்டுவிட்டு , எனக்கு டாடா காட்டிய நண்பனின் காதை இன்னும் அழுத்தி பிடித்து நடந்து சென்றார்.

பரிதாபமாக திரும்பி பார்த்த சந்திர சேகரனின் முகத்தில் கோடி சந்திரன்கள் அமாவாசை முகமூடிகளுடன் மொத்தமாக கூடி  முகாமிட்டிருந்தது எனக்கு மட்டும் பிரகாசமாக தெரிந்தது.

வீட்டில் அழுதுகொண்டிருந்த எனது அக்கா ஓடிவர , அடிக்கத்தான் வருகிறார்கள் என நினைத்து நான் அவர்களிடமிருந்து விலகி ஓட, என்னை துரத்தி பிடித்த அவர்களும் என் கன்னத்தில் ஒன்று கொடுத்தார், இந்த முறை நான் வாங்கியது " பளார் " அல்ல பாச முத்தம்.

எனக்கு என்ன நடக்கின்றது என்பது பிடிபடவில்லை, ஏன் அக்கா அழுகிறார்கள், வீட்டில் யாருமே இல்லையே, இவர்கள் எப்படி இங்கே...?  அக்காவின் அழுகையினூடாய் ஒலித்த ஓரிரு வார்த்தைகளை கொண்டு.... வீட்டில் உள்ளவர்கள் எல்லோரும் என்னை தேடிப்போய் இருப்பதாக உணர்ந்த அடுத்த நிமிடமே என்னை பயமும் திகிலும் ஒருசேர ஆட்கொண்டது.

இப்போது சூரிய கிரகணமாய் என் முகம், பெருவெள்ள சுனாமியாய் என் அகம்.

இனி அப்பாவும் அம்மாவும் வந்ததும் ஆற்று மணல் பரப்பப்பட்ட தரையில் முட்டிபோட வைப்பார்கள் என்பது  ஏறக்குறைய தீர்மானமாகிவிட்டது.

அப்போதுதான் எங்கள் குடும்ப நண்பர் அரக்கோணத்தில் இருந்து வந்தவர் முழுவிவரமும்  அறிந்து என்னை அரவணைத்து என் பயத்தை போக்கும் முயற்சிகளை மேற்கொண்டுவிட்டு ஆற்றங்கரையிலிருந்து திரும்பும் அப்பா, அம்மாவிடம் சொல்ல சென்றிருக்கின்றார், நான் வீட்டில் இருப்பதை.

அதற்குப்பின்னால் அம்மா, அப்பா, உறவுகள், ஊரார், வீட்டிற்கு வந்து, ஏறக்குறைய, ஆற்று வெள்ளத்தில் மூழ்கி இறந்து போனதாக கருதப்பட்ட  - இப்போது உயிரோடு   இருக்கும்   என்னை பார்த்தபிறகு  என்னென்ன நடந்திருக்கும் என்பதை உங்கள் கற்பனைக்கே விட்டு விடுகின்றேன்.

(சுடுதண்ணி, சீக்காய், தலை குளியல், மாற்று  ஆடை,  ஊர் கண்ணு உறவு கண்ணு ... மிளகாய், உப்பு, நெருப்பு,  சுற்றிப்போடுதல், ஆரத்தி...இனிப்பு, அரவணைப்பு,சோறூட்டல் , ஊர்கூடி விசாரித்தல்..அடுத்த சில வாரங்களுக்கு கண்காணிப்பு பலப்படுத்தல்... நண்பனும் நானும் தனிமையில் சந்திக்காமல் பார்த்துக்கொள்வது...போன்று நல்லதா கற்பனை பண்ணுங்கோ.....) 

பிள்ளைகள் உயிருடன் திரும்பி வந்த மகிழ்சி ஒருபுறம் மனதை நிறைத்திருந்தாலும் , தண்ணீரில் குளித்துக்கொண்டிருந்ததாக யமுனா அக்கா சொன்னது கொஞ்சம் நெருடலாகவே இருந்தது அனைவருக்கும்.

உண்மையிலேயே யமுனா அக்கா என்னை  பார்க்கவே இல்லை நானும்  யமுனா அக்காவை பார்க்கவில்லை, வேறு யாரையோ தூரத்தில் இருந்து பார்த்துவிட்டு அது நான்தான் என்று நினைத்து அப்படி கூறியதாக பிறகு அறிந்துகொண்டோம்.

எங்கள் மூத்த  சகோதரிகளின் வயதொத்த யமுனா அக்காவை என் சகோதரிகள் சிறு வயதுமுதல் அன்புடனும் நட்புடனும் "யமன்" என்று அழைப்பதற்கும் இந்த நிகழ்வில் அவரது பங்களிப்பிற்கும் ஏதேனும் சம்பந்தம் இருக்குமா என எனக்கு இன்றுவரை தெரியவில்லை.

இப்படியாக சிறு வயதில் நேரம் காலம் தெரியாமல் கால் ஒரு இடத்தில் 'நில்லாமல்' விடுமுறை நாட்களின்போது நண்பன் சந்திர சேகரனுடன் சுற்றி திரிந்த அந்த சூரிய நாட்கள் எனது வாழ்வின் ஒரு நிலா காலம் என்றால் அந்த நிலாகூட  ஆமோதித்து வழிமொழியும் ஆமாம்  அது மிகை அல்ல என்று.

இன்று அந்த நி(ல்)லா கால நண்பன் சந்திர சேகரன் , இந்திய ராணுவத்தில் அதிகாரியாக பணிபுரிந்த சமயத்தில் ஏற்பட்ட விபத்தில் வீர மரணமடைந்து எங்கள் எல்லோர் நினைவுகளில் சோகமென்னும்  கருமேக போர்வை விரித்து, மேகம் தாண்டி... அந்த நிலாவை  தாண்டி .... விண்ணையும் தாண்டி...  பொன்னுலகில் வாழ்ந்துக்கொண்டிருக்கின்றான் - தேய்பிறையில்லா சுந்தர சந்திரனாய். 

அந்த இனிய நண்பனுக்கு இந்த பதிவு ஆற்றனைய பெருவெள்ள கண்ணீருடன் அர்ப்பணம்.

நன்றி.

மீண்டும் ச(சி)ந்திப்போம்.

கோ.