அது ஒரு நி(ல்)லா காலம்.

யமுனா  ஆற்றிலே...

நண்பர்களே,

பொதுவாக ஒவ்வொரு மனிதனும் தனது வாழ்நாளில் எங்கேயோ எப்போதோ தான்  நடந்து வந்த பாதையை , கடந்து  வந்த பயணத்தை நினைத்து

அசைபோடும் தருணங்களில் அவனது மனதிற்கு இதமாகவும் இனிதாகவும் தனது மன  பூங்காவில் என்றும் பசுமையுடனும், நறுமண  வாசத்துடனும் தென்றலாய்  வீசி இதயத்தை இதமாக வருடும்  சில நிகழ்வுகள் அவ்வப்போது தோன்றி மறைவதுண்டு.

அவ்வகையில் சமீபத்தில் என் நினைவிற்கு வந்து நிழலாடிவிட்டுபோன ஒரு நிகழ்வுதான் இன்றைய பதிவு.

உயர் நிலை பள்ளி பருவத்திற்கு முந்தய பருவமது.

வீட்டருகில் இருந்த என் வயதொத்த நண்பர்களுள் சந்திர  சேகரனுடன்தான்(வாட் டு யூ மீன் பதிவிலிருக்கும் அதே சந்திர சேகர்தான்) எனது நெருக்கம்.

முந்தின மாலையே  திட்டம் தீட்டிவிட்டோம் அடுத்த  நாள் காலை ஆற்றுக்கு போய் மீன் பிடிக்க.

இரவெல்லாம் அடுத்த நாள் குறித்த நினைப்பில் தூக்கம் வராததால் சேவல் கூவும் அதே நேரத்தில்  எழுந்து சிறிது நேரத்திற்கெல்லாம் நண்பன் வீட்டுக்கு சென்று அங்கிருந்து அடுத்த நான்காவது நிமிடம்  பாலத்தின் கீழ் இறங்கி ஆற்றுக்கு சென்றுவிட்டோம். 

சமீபத்தில் ஓடி தீர்த்த பெரு வெள்ளத்தின் மிச்சத்தின் எச்சங்களின் வடுக்களாக இன்னும் ஆங்காங்கே சிறு வெள்ள நீரோடைகள்  வளைந்து நெளிந்து போய்க்கொண்டிருந்தாலும், ஆற்றின் பல பகுதிகளில் மணல் லாரிகளின் புண்ணியத்தால் பெரிய அகன்ற குழிகள் உருவாகியிருந்த இடங்களில் வெள்ள நீர் சிறு சிறு ஏரிகள் போல நிரம்பி இருந்தன.

அந்த நீரில்  சிறுவர் முதல் பெரியவர் வரை நீந்தி குளிப்பதையும்   அதனருகில் துணிகளை சலவை செய்யும் சிலரையும் பார்க்க முடிந்தது.

அந்த நீர் நிரம்பிய பள்ளங்கள் மிகவும் ஆபத்தானவை , அதில் குளிப்பவர்கள் கவன குறைவாகவோ  அலட்சிய போக்கிலும் அந்த பள்ளத்தில் இறங்கினால் ஆளை இழுத்துக்கொள்ளும் புதை குழிகளுக்கு ஒப்பானவை என்று சொல்வது எல்லோருக்கும் தெரிந்த ஒன்று.

ஒவ்வொருமுறை வெள்ளம் வரும்போதெல்லாம் குறைந்தது இரண்டு உயிர்பலிகளேனும் நிகழ்வதுண்டு இந்த குழிகளால்.

மீன் பிடிக்க சென்ற எங்கள் இருவரின் கவனமும் இப்போது நீர் நிரம்பிய தடாகத்தின் மீது தடாலென குதித்தது.

இதனிடையில் காலைமுதல் மகனை காணவில்லையே, விடுமுறை என்பதால் ஒரு வேளை சந்திர சேகரன் வீட்டிற்கு சென்று இருப்பான் என எங்கள் வீட்டிலும் கோவின் வீட்டிற்கு சென்றிருப்பான் என சந்திரசேகரனின் வீட்டிலும் நினைத்திருந்தார்களாம்.

எனினும் மத்திய உணவிற்குக்கூட வீட்டிற்கு வரவில்லை இப்போது மணி மாலை  மூன்று.

இரண்டு வீட்டார்களும் ஒருவரை ஒருவர் விசாரித்ததில் நாங்கள் இருவருமே காணவில்லை என்ற முடிவிற்கு வந்தவர்கள் முதலில் தேட ஆரம்பித்த இடம் பழைய பாலம் அருகிலான ஆற்று பகுதிதான்.

அந்த  நேரத்தில் துணிகளை துவைத்து முடித்து திரும்பிய எங்கள் வீட்டு அருகில் குடியிருக்கும் சலவை தொழிலாளியான யமுனா அக்காவிடம் பிள்ளைகளை பார்த்தாயா என கேட்க , " ஆம் தம்பியும் இன்னும் சில சிறுவர்களும் அந்த நீர் நிரம்பிய தடாகத்தில் குளித்துக்கொண்டிருந்தனர், இரண்டு முறை பார்த்தேன், கைகளை தூக்கி காண்பித்தபடி மூழ்கி மூழ்கி நீராடி கொண்டிருந்தான் தம்பி, பிறகு பார்க்கவில்லை" என கூறியது பெற்றோர்களின் வயிற்றில் புளியை கரைத்திருக்க வேண்டும்.

அந்த வயதில் சரியாக நீச்சல்பழகாத - புதைகுழிகள் விவரமும்,வீரியமும், அதன் விபரீதமும் அறிந்திராத இந்த இருவருக்கும் என்ன நடந்தது என்பதை நாளை சொல்கிறேன். இல்லையேல் பதிவின் நீரோட்டம்  புதைக்குழியின் ஆழம்போல் நீண்டுகொண்டே போகுமே. 

நன்றி.

மீண்டும் ச(சி)ந்திப்போம்.

கோ