தம்பிக்கு!!! - 3

அண்ணன்!!! 

தொடர்கிறது ..


முந்தைய பாகத்தை வாசிக்க… தம்பிக்கு!! -2


அவர் விடுமுறைக்கு ஊருக்கு சென்றிருந்த அந்த சமயத்தில் என் நண்பர்கள், என் பெற்றோர் அனைவரிடமும் ஆசிரியர் சொன்ன விவரங்களை சொல்லி என் மகிழ்ச்சியை பகிர்ந்துகொண்டேன்.

இரண்டுவார விடுமுறை முடிந்து கல்லூரி மீண்டும் துவங்கியது.  முதல்நாள் அன்று என் வகுப்பிற்குக்கூட போகாமல் நேராக தமிழ்த்துறைக்கு சென்றேன் ஆனால் அவரை காணவில்லை.
வாகனம் நிறுத்துமிடம் சென்று அவரது வாகனம் இருக்கின்றதா என பார்த்தேன், வாகனமுமில்லை.

மீண்டும் தமிழ்த்துறைக்கு சென்று முனைவர் செல்லையா (துவக்கத்தில் என்னை கவியரங்கில் பங்குபெற செய்தாரே அவர்) அவர்களை பார்த்து வணங்கிவிட்டு, மெதுவாக கேட்டேன் ஐயாவை காணவில்லையே?


இரண்டு நாட்கள் கழித்து வருவதாக தொலைபேசியில் தொடர்புகொண்டு தெரிவித்தாக சொன்னார்.


ஆவல் மிகுதியும் சோக மிகுதியுமாக  என் வகுப்பிற்கு சென்றேன்.


மீண்டும் இரண்டு நாட்கள் கழித்து அவரை சந்தித்தேன்.


தங்கள் துறையை சார்ந்த ஆசிரியர்கள் எழுதிய இரண்டு நூல்களை எனக்கு தந்து படிக்க சொன்னார்.


அவை: பேராசிரியர் தாவீது அதிசய நாதன் எழுதிய திருகுமார சதகம், மற்றும் பேராசிரியர் பழனி அவர்கள் எழுதிய புள்ளி ராஜா.


புள்ளி ராஜா என்றவுடன் என்னமோ ஏதோ என்று நினைக்க வேண்டாம் , புள்ளி வைத்து எழுதும் மெய்யெழுத்துக்களின்  சிறப்புப்பற்றிய படைப்பு அது.


மேற்கொண்டு ஏதும் பேசாமல் புத்தகங்களுடன் வந்துவிட்டேன்.


இப்படியாக அவ்வப்போது அவர் என்னிடம் இலக்கணங்கள் பற்றியும், வேறு சில புத்தகங்களையும் குறித்து பேசி வந்தார்.


இவை எல்லாமே எனக்கான பயிற்சியும் என்னை தயார் படுத்தும் காலமும் என்பதாக உணர்ந்தேன்.


ஏதேதோ காரணங்களால் புத்தக வேலை தொடங்கப்படவே இல்லை.


இப்படியே பல மாதங்கள் பல வருடங்கள் என உருண்டோடி போனதாலும் எனது கல்வி , தேர்வுகள் என்ற நெருக்கடியாலும்  அந்த புத்தக கனவை நான் மறந்தே போனேன்.


ஆனால் அவர்மட்டும் எப்போது பார்த்தாலும் எனக்கு சில புத்தகங்களை பரிசாக கொடுப்பதும் பிறகு அந்த புத்தகங்களை படித்தேனா என் கருத்து என்ன என்பதை கேட்டு தெரிந்துகொள்வதில் ஆர்வமாக இருந்தார்.


மேற்கொண்டு இரண்டாண்டுகள் முதுகலை முடித்து ஒரு பெரிய மருத்துவமனை மற்றும் மருத்துவ கல்லூரியில்  பணியில் அமர்ந்தேன்.


ஒருநாள் மாலை வேலை முடித்து வெளியில் வரும்போது மருத்துவமனை வரவேற்பறையில் இவர் அமர்ந்திருந்ததை பார்த்து அவரிடம் சென்று வணங்கி  நலம் விசாரித்தேன்.


அவரும் என்னை வாழ்த்தி நலம் விசாரித்தபடி சொன்னார், என் மனைவியும் இங்குதான் பணிபுரிகிறார்கள், பார்த்ததில்லையா?


(மொத்தமாக சுமார்  பத்தாயிரம் ஊழியர்கள், அவர்களுள் மருத்துவர்கள் மட்டும் 1800 பேர்கள் , செவிலியர்கள் 2900 பேர்கள் இவர்களுள் நான் மருத்துவரான அவரது மனைவியை பார்ப்பது மிகவும் அபூர்வம்)


சரி என்று என்னை மருத்துவமனை  சிற்றுண்டி சாலைக்கு  அழைத்து சென்று தேநீர் வாங்கி கொடுத்தார் என்னை பணம் செலுத்த அனுமதிக்கவில்லை.


பிறகு என்ன? , திருமணம்தானே ? திருமணம் செய்யும்போது, அத்தை மகள், அக்காள் மகள், மாமன் மகள் , கிட்டத்து சொந்தம்  தூரத்து சொந்தம் என்று பெண் எடுக்காதே.


முடிந்தவரை  மலையாள  பெண்ணையோ, அல்லது ஆந்திரத்து பெண்ணையோஅல்லது வடநாட்டு பெண்ணையோ  மணந்துகொள். நமது உறவுகள் சாதி,  மதம் இனம் மொழி கடந்து விரிந்து பரவட்டும் .


குறைந்தது  மூன்று குழந்தைகளேனும் வீட்டில் இருக்கவேண்டும் . இதே வேலை நிரந்தரமென்று நிறுத்திக்கொள்ளாதே, வெளிநாடு செல்ல வாய்ப்புகள் கிடைத்தால் விட்டுவிடாதே.


திருமணத்திற்கு முன் உனக்கென சொந்தமாக ஒரு வீடு இருக்கவேண்டும்.


எந்த சூழலிலும் அப்பா அம்மாவை கைவிடக்கூடாது.


எந்த நாட்டுக்கு போனாலும் தேசப்பற்று  அவசியம், தாய் மொழியில்தான் பேசவேண்டும் என்றில்லை, அதே சமயத்தில் எந்த மொழியையும் தாழ்வாக நினைக்கக்கூடாது.


வீண் செலவுகள் கூடாது போன்ற அறிவுரைகளை கூறிவிட்டு என் மனைவி வேலை முடிந்து வரும் நேரம் அவர்களை அழைத்து செல்லவே இங்கே வந்தேன், மீண்டும் சந்திப்போம், take care என்று கூறி என் கைகளை குலுக்கிவிட்டு விடைபெற்று சென்றார்.


இப்படியாக சில சந்தர்ப்பங்களில் அவரை என்னுடைய பணி இடத்தில் சந்திப்பதுண்டு. ஓராண்டுக்கு பிறகு நான் வேறு நிறுவனத்திற்கு  சென்றுவிட்டேன் அதனால் அவரை பார்க்கும் சந்தர்ப்பம் இல்லாமலே போனது.


சந்திரன் தோன்றும் வளரும் தேயும் மறையும் மீண்டும் தோன்றும் வளரும்… ஆனால்.. அவரை கடைசியாக சந்தித்த  ஆறு மாதங்கள் கழித்து   அவர் மறைந்துவிட்ட செய்தி கேட்டு அதிர்ந்துபோனேன்.


வாழ்க்கையில் நான் சந்தித்த சில வித்தியாசமான மனிதர்களுள் இவரை கண்டிப்பாக சொல்லலாம்.


புத்தகத்திற்காக மட்டுமல்ல உண்மையிலேயே அவர் எனக்கு ஒரு அண்ணனாகத்தான் இருந்தார், இந்த தம்பியும்  அவரை அப்படித்தான் சுவீகரித்திருந்தேன்.


பின்னாளில் பேராசிரியர் முனைவர் செல்லையா அவர்களின்  முன்னிலையில் அதே கல்லூரி விழா மண்டபத்தில் நடைபெற்ற எனது "நினைவலைகள்" கவிதை தொகுப்பு  நூல் வெளியீட்டு விழாவின் ஏற்புரையில் இவரை நான் நன்றியோடுமட்டுமல்ல கண்ணீரோடும் நினைவு கூர்ந்தேன்.


இந்த சந்தர்ப்பத்தில் அவர் இங்கு இல்லையே என வருத்தப்பட்டன்.
விழா முடிந்து மண்டபம் விட்டு வெளிவரும்போது இரவு எட்டை  கடந்து இருந்தது.


அந்த இரவு நேரத்திலும் பட்டபகல்போல எங்கும் வெளிச்சமாக இருந்தது.
வானத்தை நோக்கி பார்க்கிறேன்,  மேகமற்ற தெளிந்த வானம் அதில்  முழு சந்திரன் முகமலர்ந்து குளிர்சியாய் காய்ந்துக்கொண்டிருந்தது, அதன் ஒளி என் நெஞ்சில் இதமாய் பாய்ந்துகொண்டிருந்தது, அதை கண்ட என் கண்களில் இருந்து கண்ணீர் வெள்ளமும் கரைபுரண்டோடியது.


மானசீகமாக இந்த மாணவ தம்பியை  அந்த பேராசிரியர்  வானிலிருந்து வாழ்த்துவதாக எண்ணி உள்ளம் குளிர்ந்தேன். .


கரணம் அவர் பெயர்(ரும்) பேராசிரியர் முனைவர்  சந்திரன்.


மீண்டும் தோன்றுவாரா என் வானில் என்றேனும்?




நன்றி,
மீண்டும் ச(சி)ந்திப்போம்.
கோ