ஆற்றில் துவங்கி அக்கம் பக்கத்து வீடுகள் முதல்அரக்கோணம்(!!!) வரை வியாபித்துவிட்ட இந்த பரபரப்பான, அதே சமயத்தில் பரிதாபமான சூழலில், அப்பாவின் நண்பர் கூறுவது உண்மையா?
என்னுடைய அம்மா அப்பா ,அத்தை, பெரியப்பாக்கள். பெரிய அம்மாக்கள், அண்ணன்கள், அக்காக்கள் உறவினர்கள், அக்கம் பக்கத்து ஆட்கள் எல்லோரும் பறந்து விரிந்த அந்த ஆற்றின் எந்த பிரதேசத்திலும் தென்படாத எங்களின் துணிமணி(!!)கள் ஏதேனும் தென்படுகிறதா என பார்த்துக்கொண்டிருக்கும்போதே சில இளைஞர்கள் தைரியமாக துணிந்து தண்ணீரில் குதித்து தேட ஆரம்பித்து இருக்கின்றனர்.
இப்படி என்ன செய்வது என்று யோசித்துக்கொண்டிருந்த சமயத்தில்தான் என் நினைவுக்கு வந்தது.. நான் இந்த கார் பார்க்கிங்கில் நுழைய காத்திருந்த சமயம் என் காருக்கு பின்னால் சில வாலிபர்கள் என் காரை உற்று பார்த்ததோடல்லாமல் என் கார் நன்றாக இருக்கின்றது என்பதை தங்கள் கையசைவின் சமிக்ஞய் மூலம் சொன்னது.
பள்ளி கூடத்தில் யார் யார் மிதி வண்டிகளில் வருகிறார்கள், எந்த வண்டி யாருடையது..பெல்லை தவிர மற்ற எல்லா இடங்களிலும் இருந்து சத்தம் வரும் வண்டி யாருடையது, இந்த பெல் சத்தம் யாருடைய வண்டிக்கு சொந்தமானது போன்ற அத்தனையையும் அத்துப்படியானதால், ஐந்தாண்டுகள் எந்த தடையோ தடுமாற்றமோ இன்றி நாட்கள் நகர்ந்தன.
ஏழாம் வகுப்பு வரை கால் நடையாகவோ அல்லது அவ்வப்போது மழை காலங்களில் பேருந்துகளிலோ பள்ளிக்கூடம் மற்றும் சில தூரம் குறைந்த இடங்களுக்கும் சென்று வருவது வழக்கம்.