அவள் யாரோ!!!!.

அன்பு நண்பர்களே,

கல்லூரியில் இளங்கலை முதலாமாண்டு, தமிழ் துறை சார்பாக முத்தமிழ் கலை விழா நிகழ்ச்சிக்கு ஏற்பாடுசெய்திருந்தனர்.

எனக்கும் தமிழ் துறைக்கும் எந்த சம்பந்தமும் இல்லையெனினும், என் துறையில் என்னோடு பயின்ற நண்பர் ஒருவருக்கு தமிழ் துறை மாணவர்கள் சிலர் நண்பர்களாயிருன்தனர்.

விழா ஏற்பாடுகள் நடந்துகொண்டிருக்கையில், என் நண்பனுக்கும் தமிழ்த்துறை மாணவர்களுக்குமிடையில் ஒரு வாக்குவாதம் ஏற்பட்டிருக்கின்றது.

அதாவது, தமிழ் துறை மாணவர்களை காட்டிலும், தமிழில் ஆர்வமும் புலமையும் அதிகம் உள்ளவர் வேறு துறையில் தான் அதிகம் என்பதே அந்த வாக்குவாதத்தின் பிள்ளையார் சுழி.

கடுப்பான தமிழ் துறை மாணவர்கள் என் நண்பனிடம், அப்படியானால் உங்கள் துறையில் உள்ள யாரையாவது நாங்கள் சொல்லும் வார்த்தைகளை பயன் படுத்தி ஒரு கவிதை எழுதி நாளை கொண்டுவர முடியுமா? என்றிருக்கின்றனர்.

அதற்கென்ன என் நண்பன் இருக்கின்றான் அவனிடம் சொல்லி நாளை கவிதையுடன் வருகின்றேன் என்ன வார்த்தைகளை கொண்டு கவிதை எழுத வேண்டும் என்று சவால்  விட்டிருக்கின்றார்.

அவர்களும் ஏதோ தங்கள் வாய்க்கு வந்த சில வார்த்தைகளை  சொல்லி  இருக்கின்றனர்.

அந்த வார்த்தைகளை ஒரு காகிதத்தில் குறித்துக்கொண்டு  என் நண்பன் அன்று மாலை என்னை பார்க்க வீட்டுக்கு வந்திருந்தார். அந்த நண்பர் வேறு யாரும் இல்லை உங்களுக்கு பரீட்சயம் ஆனவர்தான்.

(அவரை நினைவு படுத்திக்கொள்ள அவர் பெயர் தங்கமணி வாசியுங்கள்.)

வந்தவர் மிகுந்த படபடப்புடனும், நிதானமிழந்தவராகவும் காணப்பட்டார்.

என்ன என்று விசாரித்ததில் நடந்த விஷயத்தை கூறினார், சரி யாரிடம் சொல்லலாம் என நான்கேட்டேன், அவருக்கு மிகுந்த கடுப்பாகிவிட்டது.

என்ன கோ, உன்னை முன் நிறுத்தி தான் நான் அந்த மாணவர்களிடத்தில் சவால் விட்டு வந்திருக்கின்றேன், இப்போ போய் தமாஷ் பண்ற?!

 என்ன பண்ணுவியோ  எனக்கு தெரியாது, நாளை காலையில் கல்லூரிக்கு வரும்போது கவிதையுடன் வா என சொல்லிவிட்டு அவர் கொண்டு வந்திருந்த அந்த கிறுக்கல்கள் தாங்கிய ஒரு தாளை என்னிடம் நீட்டினார், நான் அதை பிரித்து படிபதற்குள் நண்பர்  டாட்டா சொல்லிட்டு புறப்பட்டுவிட்டார். 

அவர்  கொடுத்துவிட்டு  சென்ற தாளில்,

"பல்லி, அல்லி ,துல்லி, மல்லி, புள்ளி."..என்ற  வார்த்தைகள் இருந்தன.

எனக்கு கொஞ்சம் மயக்கம் வந்தது.

இந்த வார்த்தைகளை கொண்டு எப்படி கவிதை எழுதுவது?

நண்பர்  தன்  சவாலை வெல்லவேண்டும் அவருக்கு தலைகுனிவை ஏற்படுத்த கூடாதே என்ன செய்யலாம்.

அன்று இரவு தீவிரமாக யோசித்து ஒரு கவிதை என்ற பெயரில் ஏதோ எழுதிக்கொண்டு காலை கல்லூரிக்கு  போய் நண்பரிடம் கொடுத்தேன்.

வாங்கி படித்துவிட்டு நேராக அவரின் தமிழ்த்துறை மாணவர்களிடம் கொண்டு காட்ட வேகமாக சென்றார்.

அன்று முத்தமிழ் கலைவிழாவின் தொடக்கநாள், அதனால் தமிழ் துறை மாணவ நண்பர்கள் கொஞ்சம் பிசியாக இருந்தனர்.

என் நண்பன் நேராக தமிழ்த்துறை தலைவர் பேராசிரியர் , முனைவர் ...( பெயர் வேண்டாம்.) அவர்களிடம் சென்று , ஐயா இன்றைய நிகழ்ச்சியில் மேடையில் ஒரு கவிதை வாசிக்க அனுமதி வேண்டும் என மிகவும் பவ்வியமாக கேட்டிருக்கின்றார்.

அவரோ வந்திருக்கும் அன்றைய நிகழ்ச்சியின் சிறப்பு விருந்தினருடன் உரையாடிகொண்டிருந்திருக்கின்றார்.

நிகழ்ச்சி இன்னும் ஓரிரு மணிநேரத்தில் துவங்க இருக்கும் இந்த நேரத்தில் புதிதாக எந்த நிகழ்ச்சியும் பட்டியலில் சேர்க்க முடியாது என கூறியும் என் நண்பர் விடாபிடியாக அவரிடம் கொஞ்சம் கெஞ்ச ஆரம்பித்துவிட்டாராம்.

தமிழ்த்துறை தலைவரும் கொஞ்சம் இறங்கி வருவதுபோல், சரி முதலில் அதை நான் பார்க்கவேண்டும் என சொன்னவுடனே , கையில் இருந்த அந்த வெள்ளைத்தாளை பேராசிரியரிடம் நண்பர் கொடுத்திருக்கின்றார்.

படித்தவர் நண்பனை பாராட்டி பரவாயில்லையே தமிழல்லாத துறை மாணவரிடம் இப்படி ஒரு தமிழார்வமா,என பாராட்டி இருக்கின்றார்.

அதற்க்கு என் நண்பர், ஐயா இது நான் எழுதவில்லை, என் நண்பன் கோ எழுதியது என சொல்ல அந்த கவிதை தாளை வந்திருந்த சிறப்பு விருந்தினரிடம் பேராசிரியர் காட்ட  அந்த சிறப்பு விருந்தினர் மிகவும் ரசித்து பாராட்டி கவிதை எழுதிய என்னை பார்க்கவேண்டும் என கூறியதாக என் நண்பர் என்னிடம் வந்து சொல்ல நம்பமுடியாத நான் பேராசிரியரின் அறையை நோக்கி ஓடி அந்த சிறப்பு விருந்தினரை கண்டு வணங்கி அவரின் நேரடி பாராட்டை பெற்றதும், அந்த கவிதை தாளில் அவரின் ஆட்டோக்ராப் வாங்கினதையும் பின்னர் மேடையில் அவரின் முன்னினையில் அந்த கவிதையை வாசித்ததும் இன்னும் என் மனதில் பசுமரத்தாணி போல பதிந்திருக்கின்றது.

ஏன் அந்த நிகழ்ச்சி இன்னும் என் மனதில் பசுமையாக படிந்திருக்கின்றது?

ஏன் எனில் அன்றைக்கு எங்கள் கல்லூரிக்கு முத்தமிழ் கலைவிழாவினை துவக்கி  வைத்து  ஒரு அந்தி மழை பொழிந்தாற்போல சிறப்புரை ஆற்ற வந்திருந்ததவர் இன்றைய "கவிபேரரசு திரு. வைரமுத்து" அவர்கள்.

அவரின் வைர (மோதிர) விரல்களால் குட்டுபடவில்லை மாறாக வெரி குட் என கையொப்பமிடப்பட்ட அந்த கவிதை காகிதம் இன்னமும் என்னிடம் பத்திரமாக ஊரிலுள்ள பெட்டகத்தில் பாதுகாக்கபட்டுவருகின்றது.

அன்றைக்கு மேடையில் வாசித்த அந்த கவிதையின் மூலம் மாற்று கருத்துகொண்ட தமிழ்த்துறை மாணவர்களும் எங்களின் நெருங்கிய நண்பர்களாயினர்.

 அங்கே அன்றைக்கு மேடையில் வாசித்த அந்த கவிதை இதோ இங்கே உங்களுக்காக.

"எங்கே அவள் ?"

பல்லியங்கரங்கள் அனைத்தும்

பக்குவமாய் ஒலிஎழுப்ப

புள்ளினம் ஒன்று சேர்ந்தது   

புகழ்ந்து பாட்டிசைக்க

மெல்லிய இடையை தாங்கி

மெல்ல நடந்த அவள் 

அல்லியின் கொடிபோலே

அழகாக தெரிகின்றாள்

துல்லியமாய் அளந்த மூக்கும்

துடிப்புடன் காணும் உடலும்

பல்லோ முத்து பரளோ

பார்ப்போர் புகழ்ந்துரைக்க

மல்லிகை மலரை சூடி

மயக்கும் மாலை நேரத்தில்

புல் நிறைந்த பூங்காவில் 

புன்னகையுடன் அமருகின்றாள்

அல்லி கொடி அவளை 

அள்ளி அணைத்திடவே

புல் நிறைந்த பூங்காவை - நான் 

பூனைபோல் சென்றடைந்தேன்

கல்லுக்குள் ஈரமென 

காட்சி தந்த தேவதையை

கட்டி அணைக்கையிலே - -ஐயகோ.....

கலைந்ததுவே ....என் கனவு!!!

நன்றி,

மீண்டும் ச (சி)ந்திப்போம்

கோ